سمیه جمالی نویسنده کتاب‌های: «زن رفت تا مترسک باشد»، «اشک را مهلت ندادیم»، «پرچم در اهتزاز» و... که تاثیر بر روی مخاطبانش را با اندیشیدن و شاعرانگی آغاز کرده از نویسندگان پرکار این‌روزهای ادبیات ایران است. اگرچه مصداق عینی یک روایت نمی‌تواند در طرح کلی داستان موثر باشد اما جمالی با گردآوری و خاطره نگاری از بازماندگان این امر را در ادبیات مهم کرده است. از نکاتی که در هنگام مواجهه با داستان‌های این مولف باید به آن توجه داشت این مهم است که شاعرانگی در متن ادبی داستان رسوخ می‌کند نه این‌که مثلا نویسنده‌ای مانند جمالی ابعاد داستان‌گویی را بلد نباشد برعکس او با شاعرانگی داستان می‌گوید. هنگامی که کتاب شعر فاضل نظری با عنوان: «گریه‌های امپراطور» چاپ شد؛ با خود گفتم این عنوان چقدر برای سینما و داستان خوب است و اصلا به یک کتاب شعر نمی‌آید اما امروز به جرات می‌گویم داستان‌نویسی که شاعرانه فکر نکند و شعر نگوید واقعا متن او را نمی‌توان تحمل کرد. یکی از بزرگترین نقاط ضعف نویسنده‌ای مانند مارکی دوساد در همین بدویت خلاصه خواهد شد. شما را به خواندن این مصاحبه جذاب دعوت می‌کنم.  
نوشتن رو از چه زمانی آغاز کردید؟
نوشتن به شکل غیرحرفه‌ای از نوجوانی شروع شد ابتدا با نوشتن اشعاری که ذوقی بود و صرفا قصد انتقال احساس در آن سن داشتم. 12 ساله بودم که داستان شعر و مقاله می‌نوشتم که حالا به آن می‌گوییم جستار مثلا در ضرورت عبور از خط عابرپیاده مطلبی نوشتم که کمی طنزگونه بود و در مجله منتشر شد.برای سروش نوجوان داستان می‌نوشتم و با اساتید به شکل نامه‌نگاری در ارتباط بودم. تا اینکه سال ۹۹ اولین کتابم را منتشر کردم که مجموعه اشعارم بود.
در مورد سبک نوشته‌ها و کارهاشون بگید؟
الان تمرکزم بیشتر بر رمان و داستان است و نیز انواع ناداستان. اغلب نوشته‌های من رئال است و در هر متنی معمولا طنز ملایمی دارم حتی اگر مطلب مربوط به یک پیشامد  غمگین باشد. در برخی اشعار سپیدم این نگاه طنزآمیز وجود دارد. زیرا این نگاه من به زندگی است و روشی برای تاب‌آوری در برابر پیچیدگی عمیقی به نام زندگی.
نوشتن چه تاثیری روی زندگیتون داشته؟
اگر نوشتن نبود نمی‌دانستم با موضوعات چطور باید مواجه شوم. غمگین باشم می‌نویسم، شاد باشم می‌نویسم، اعتراض داشته باشم، دنبال راه‌حل باشم...  اصلا با نوشتن میندیشم مثلا نمی‌توانم افکارم را متمرکز کنم می‌نویسم و می‌بینم چقدر راه پیش رویم باز شد چقدر پنجره گشوده شد. فعلا و تا اطلاع ثانوی محبوب من کتاب و کلمه است و امیدوارم به هم وفادار باشیم. ضمنا نویسندگی باعث شده از چیزی نترسم. هرچیز را بتوانند از آدم بگیرند قلم دیگر دست خودمان است. با قلمم با کلماتم کار می‌کنم. من هنرهای دیگر را مثل هنر نمایشی تجربه کرده‌ام فرض کسی من را دعوت به کار نکند، اینجا آنجا دیگر آدم را نخواهند نوشتن را که کسی  نمی‌تواند بگیرد پس نقطه امید من همیشه همین بوده.
آینده هنری خودتون رو چطور می‌بینید؟
نمی‌توانم پیش‌بینی کنم. گمانم این کار اشتباه است. فقط می‌توانم آرزو کنم یا بگویم دلم می‌خواهد خودم را در چه جایگاهی ببینم. خب این بستگی دارد که چقدر تلاش کنم. هدف کوچکی برای خودم در نظر نگرفته‌ام ولی سعی می‌کنم واقع بین هم باشم. اگر خوب تلاش کنم می‌رسم. هیچ هم نگاه به جوایز ادبی ندارم حتی داخلی. هدف من این است و همیشه به خودم گوشزد می‌کنم سال‌ها بعد خوانندگان داستان‌هایم را بخوانند کیف کنند و بگویند چطور توانستی اینکار را با روح ما بکنی روحت شاد! کار خیلی بزرگی است و شخصا برای خودم همیشه اثر خوب این شاخصه را دارد نه تعداد فروش نه جایزه‌هایی که برده و نه حتی شهرت نویسنده و ناشرش. برای اینکار غیر از خواندن و نوشتن و  نقدپذیر بودن مدام مسیر کاریم را هرس می‌کنم چون درگیر کارهای هنری و برنامه‌سازی هم شده‌ام ولی هرگز نمی‌خواهم آن کارها جلوی کار ادبی من را بگیرد.

فارس به نقل از روابط عمومی رسانه ملی: در واکنش به بازتاب های مختلف و گسترده پیرامون نظرات یکی از کارشناسان یکی از برنامه‌های زنده سیما، روابط عمومی رسانه ملی، به منظور تنویر افکار عمومی اطلاعیه‌ای صادر کرد. در اطلاعیه رسانه ملی آمده است: در پی بازتاب‌های مختلف و گسترده پیرامون نظرات یکی از کارشناسان یکی از برنامه‌های زنده سیما، روابط عمومی رسانه ملی به منظور تنویر افکار عمومی، مجددا اعلام می‌کند در برنامه‌های زنده صداوسیما؛ که جزء لاینفک برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی است، میهمانان بعضا سخنان و نظرات شخصی خود را حتی خارج از موضوع و محورهای تعیین شده برای برنامه اظهار می‌دارند که بدیهی است اظهارات آنان الزاماً موضع رسمی رسانه ملی نیست. روابط عمومی سازمان صدا و سیما با وجود بارها اعلام رسمی و مکرر این موضوع در موارد پیشین، مجددا تاکید می‌کند که مواضع میهمانان و کارشناسان برنامه‌های زنده چه در گذشته و چه در آینده الزاما موضع رسانه ملی نیست.
 

 نیوزویک: گل گدوت بازیگر اسراییلی به دلیل تلاش برای نمایش فیلمی که نیروهای دفاعی اسراییل از حملات ۷ اکتبر حماس به رژیم صهیونیستی تهیه کرده‌اند، با واکنش شدید منفی مواجه شد.حماس در آن روز حمله غافلگیرانه‌ای را آغاز کرد که مرگ‌بارترین حمله مبارزان فلسطینی به اسراییل در تاریخ خوانده شد. اسراییل هم به دنبال آن شدیدترین حمله‌های هوایی خود را به مردم غزه انجام داد. به گزارش آسوشیتدپرس، به گفته مقامات اسراییلی ۱۴۰۰ نفر در اسراییل تا روز سه‌شنبه کشته شده‌اند، در حالی که به گفته مقامات وزارت بهداشت غزه، بیش از ۱۰،۳۰۰ فلسطینی کشته شدند.بازیگر فیلم «زن شگفت‌انگیز» در بحبوحه درگیری‌های اسراییل و حماس، بارها در شبکه‌های اجتماعی برای حمایت از اسراییل شرکت کرده و حالا تلاش دارد تا یک ویدیوی ۴۷ دقیقه‌ای را که توسط سخنگوی نیروهای دفاعی اسراییل (IDF) ارائه شده، منتشر کند.دولینا گانگولی، کاربر X نوشت: گل گدوت، دختر تبلیغاتی تروریسم تحت حمایت اسراییل. او ممکن است نقش یک ابرقهرمان را بازی کرده باشد اما در واقع چیزی بیش از یک مبلغ و یک عامل نسل کشی نیست.

مهر: محمود خسروپرست یکی از نویسندگان نمایش «معجون السلاطین» است که این روزها به کارگردانی سعید زارعی در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است، با اشاره به روند ایده‌پردازی و نگارش متن این اثر نمایشی گفت: من با سعید زارعی کارگردان نمایش و پیام سعیدی دیگر نویسنده نمایشنامه طی یک دهه گذشته کارهای مشترک گوناگونی را انجام داده‌‍‌ایم. از جمله این همکاری‌های مشترک می‌توان به نمایش «بیدینجیلی» نوشته پیام سعیدی و نمایش «خِیطِ خون» به نویسندگی بنده اشاره کرد. این همکاری به دلیل چند سال دوری از وطن متوقف شد ولی خوشبختانه در سفری که من و پیام سعیدی به ایران داشتیم، این همکاری دوباره آغاز شد. در ملاقات و دیداری که طی این سفر رخ داد؛ سعید زارعی از دغدغه‌های شخصی و اجتماعی‌اش و همچنین نمایشنامه‌ای که خوانده بود، سخن گفت. آن نمایشنامه نقطه اتکای کار ما قرار گرفت و طی جلسات گوناگونی که قریب به سه ماه طول کشید، همکاری بنده و پیام سعیدی منجر به نگارش نمایشنامه «معجون السلاطین» شد. وی با اشاره به این که نمی‌توان به سادگی این اثر را نمایشی ایرانی دانست، ادامه داد: این نمایش در حقیقت از یک سو ترکیبی از گونه‌های متفاوت نمایش‌های طنز تاریخ تئاتر از جمله فارس و نمایش ایرانی و از سوی دیگر وام‌دار ابزوردیسم است. در بخش‌های دیگر از تکنیک‌های سینمای طنز چون اسلپ استیک هم استفاده شده است. در حقیقت این گونه‌ها به قدری درهم تنیده شده‌اند که استخراج و ایجاد تمایز میان هر یک امری دشوار است. این نویسنده افزود: از آن روی که کلمه طنز در زبان عربی به معنی تیغ جراحی است و کارکردش ایجاد جرحی است در جهت بهبود، پس حتما اثری طنزآمیز چون «معجون السلاطین» دغدغه‌ای جز بیان مسائل اجتماعی این سرزمین عزیز و نگاهی نقادانه در قالب طنز ندارد. حال چه در قالب نمایش ایرانی باشد چه نباشد و اساسا هرگز یک اثر هنری فاخر نمی‌تواند نگاهی نقادانه و تند و تیز به مسائل و مصائب نداشته باشد. خسروپرست در پایان سخنانش با اشاره به همکاری با سعید زارعی توضیح داد: یکی از لذت‌های کار کردن با سعید زارعی برای من طی این یک دهه، همیشه نوع نگاه پرسشگر و تجربه‌گرای او بوده است. سعید زارعی جدا از اینکه هر جلسه با ایده تازه‌‍‌ای سر تمرین حاضر می‌شود همیشه با پرسش‌هایی بنیادین به متن نمایشی مورد نظر، نگاه می‌کند که گاه این امر خود سبب‌ساز تغییرات و از رویی پویایی در متن می‌شود. با توجه به این نکته که «معجون السلاطین» پنج سال پیش نوشته شده است،